Rodzicowo

"Nasze dzieci są w niszczycielskim stanie emocjonalnym"

grafika autorstwa Pawła Kuczyńskiego

W Internecie krąży artykuł napisany przez dr Luisa Rojasa Marcosa - Psychiatrę. Przytaczam, go w całości, gdyż uważam, że wart jest przemyślenia.

W naszych domach rozgrywa się cicha tragedia i dotyczy naszych najcenniejszych klejnotów: naszych dzieci. Nasze dzieci są w niszczycielskim stanie emocjonalnym! W ciągu ostatnich 15 lat naukowcy dali nam coraz bardziej alarmujące statystyki dotyczące ostrego i stałego wzrostu chorób psychicznych dzieci, które obecnie osiągają rozmiary epidemii:

Statystyki nie kłamią:

• 1 na 5 dzieci ma problemy psychiczne

• Zauważono 43% wzrost ADHD

• Zaobserwowano 37% wzrost depresji nastolatków

• Odnotowano 200% wzrost częstości samobójstw u dzieci w wieku od 10 do 14 lat

Co się dzieje i co robimy źle?

Dzisiejsze dzieci są nadmiernie pobudzane i przedawkowane przedmiotami materialnymi i technologicznymi, ale pozbawione są fundamentów zdrowego dzieciństwa, takich jak:

• Emocjonalnie dostępni rodzice

• Jasno określone granice

• Obowiązki

• Zbilansowane odżywianie i właściwe sny

• Ruch ogólnie, ale szczególnie na zewnątrz

• Kreatywna gra, interakcja społeczna, możliwości gry i miejsca na nudę

Zamiast tego, te ostatnie lata zostały wypełnione dzieciom:

• Cyfrowo rozproszeni rodzice

• Przebaczający i pobłażliwy rodzice, którzy pozwalają dzieciom „rządzić światem” i być tym, którzy ustalają zasady

• Poczucie prawa, zasługiwania na wszystko bez zarabiania na nie lub bycia odpowiedzialnym za to, że to osiągnę

• Nieodpowiedni sen i niezrównoważone odżywianie

• Siedzący tryb życia

• Niekończąca się stymulacja, nianie technologiczne, natychmiastowa satysfakcja i brak nudnych chwil.

Co robić?

Jeśli chcemy, aby nasze dzieci były szczęśliwymi i zdrowymi jednostkami, musimy się obudzić i wrócić do podstaw. To wciąż możliwe! Wiele rodzin widzi natychmiastową poprawę po tygodniach wdrożenia następujących zaleceń:

• Ustal granice i pamiętaj, że jesteś kapitanem statku. Twoje dzieci czują się bezpieczniej, wiedząc, że kontrolujesz ster.

• Zaoferuj dzieciom zrównoważony styl życia wypełniony tym, czego dzieci POTRZEBUJĄ, nie tylko tym, czego CHCĄ. Nie bój się powiedzieć "nie” swoim dzieciom, jeśli to, czego chcą nie jest tym, czego potrzebują.

• Zapewnia pożywną żywność i ogranicza niezdrowe jedzenie.

• Spędzam przynajmniej godzinę dziennie na świeżym powietrzu, robiąc takie czynności jak: rower, spacer, wędkarstwo, obserwacja ptaków/ owadów

• Ciesz się codzienną rodzinną kolacją bez smartfonów lub technologii, która ich rozprasza.

• Grajcie w gry planszowe jako rodzina lub jeśli dzieci są za małe na gry planszowe, dajcie się ponieść swoim interesom i pozwólcie im rządzić w grze

• Zaangażuj swoje dzieci w jakąś pracę domową lub pracę w zależności od ich wieku (składanie ubrania, sortowanie zabawek, wieszanie ubrań, rozpakowywanie artykułów spożywczych, nakrywanie do stołu, karmienie psa itp. )

• Wprowadź spójny rutynę snu, aby zapewnić, że Twoje dziecko śpi wystarczająco długo. Rozkład zajęć będzie jeszcze ważniejszy dla dzieci w wieku szkolnym.

• Naucz odpowiedzialności i niezależności. Nie chroń ich nadmiernie przed frustracją lub wszelkimi błędami. Mylenie się pomoże im rozwinąć odporność i nauczyć się radzić sobie z życiowymi wyzwaniami,

• Nie noś plecaka swoich dzieci, nie noś plecaków, nie przynoś im zadania, o którym zapomnieli, nie walcz z nimi o banany ani nie walcz z pomarańcze, jeśli potrafią to zrobić samodzielnie (4-5 lat). Zamiast dawać im rybę, naucz ich łowić ryby.

• Naucz ich czekać i opóźniać satysfakcję.

• Zapewnij możliwości na „nudę”, ponieważ nuda to moment, w którym budzi się kreatywność. Nie czuj się odpowiedzialny za dbanie o zabawę dzieci.

• Nie używaj technologii jako lekarstwa na nudę, ani nie oferuj jej w pierwszej sekundzie bezczynności.

• Unikaj stosowania technologii podczas posiłków, w samochodach, restauracjach, centrach handlowych. Wykorzystaj te chwile jako okazję do towarzystwa trenując mózgi, aby móc działać, gdy są w trybie: "nudy"

• Pomóż im stworzyć „słoik nudy” z pomysłami na zajęcia, kiedy się nudzą.

• Bądź emocjonalnie dostępna, aby kontaktować się z dziećmi i uczyć je samoregulacji i umiejętności społecznych:

• Wyłącz telefony na noc, gdy dzieci muszą iść spać, aby uniknąć cyfrowego rozpraszania.

• Zostań regulatorem lub trenerem emocjonalnym swoich dzieci. Naucz ich rozpoznawać i radzić sobie ze swoimi frustracjami i gniewem.

• Naucz ich witać, brać na zmianę, dzielić się nie kończąc z niczym, mówić dziękuję i proszę, przyznawać się do błędu i przeprosić (nie zmuszaj ich), bądź wzorem dla wszystkich tych wartości, które wpoiłeś.

• Połącz się emocjonalnie – uśmiechaj się, przytulaj, całuj, łaskocz, czytaj, tańcz, skacz, baw się lub czołgaj się z nimi.

R.S

Dobre relacje w życiu dziecka

Zapraszam Rodziców do zapoznania się z publikacją: „Dobre relacje w życiu dziecka – fundament prawidłowego rozwoju i dobrego samopoczucia”. Autorką materiału jest psycholog, mediator i terapeuta - Elżbieta Grabarczyk.

W publikacji znalazły się ważne informacje na temat:

- znaczenia dobrych relacji dla prawidłowego rozwoju i dobrostanu dziecka,

- porady, jak budować dobre relacje z dzieckiem,

- informacje o tym, jak wspierać dziecko w odbudowaniu relacji z rówieśnikami oraz w dbaniu o kondycję psychiczną po powrocie do szkoły.

Link do pobrania materiału:

https://tiny.pl/9m1f7

E.K-K.

 Cyfrowe dzieciństwo

Zapraszam Rodziców do zapoznania się z raportem „Cyfrowe dzieciństwo. Jak chronić dziecko w sieci?”. Raport przedstawia podstawowe informacje na temat internetu i social media, trendów i zjawisk, które można znaleźć w wirtualnym świecie, sharentingu oraz aspektów psychologicznych korzystania z sieci, a także kwestie techniczne ochrony danych.

W materiale znalazły się między innymi informacje na tematy:

- Kiedy młody internauta może zacząć korzystać z serwisów społecznościowych?

- Jakie blaski i cienie mają internetowe challenge’e?

- Dlaczego rodzice dokumentują życie swoich dzieci w sieci i jakie zagrożenia z tego płyną?

- W jaki sposób social media wpływają na samoocenę, rozwój emocjonalny i zdrowie młodych internautów?

- W jaki sposób zapewnić bezpieczny dostęp do sieci i kontrolować aktywności dzieci i młodzieży online?

- Jakie zagrożenia najczęściej spotykają na swojej drodze młodzi użytkownicy?

- Co zrobić, aby zabezpieczyć siebie i swoją rodzinę przed wyciekiem danych?

- Jak nie dać się oszukać i nie paść ofiarą cyberprzestępców?

Link do raportu:

https://socialpress.pl/cyfrowe-dziecinstwo

E.K-K.

Inna fizjologia ludzi z Zespołem Aspergera?

    Wiadomym jest, że bardzo wielu ludzi z autystycznego spektrum ma odmienne postrzeganie zmysłowe (zaburzenia integracji i odbioru bodźców zmysłów: dotyku, wzroku, słuchu, smaku, węchu). Niewielu natomiast wie, że dotykają ich różnego rodzaju alergie i nietolerancje pokarmowe; znaczna grupa jest też uczulona na kurz, większość zwierząt i ma w związku z tym ciągły katar sienny.

    Naukowcy wciąż poszukują „winnego” odpowiedzialnego za autyzm. Jedni uważają, że wpływ mają czynniki autoimmunologiczne, inni że genetyczne, prenatalne, jeszcze inni, że wirusowe (duże kontrowersje budzą też szczepionki, np. przeciw odrze, śwince i różyczce) oraz czynniki środowiskowe (dieta). Istnieje grupa uczonych na całym świecie, którzy sprawdzają związki między tym, co jemy a autyzmem i ZA.

    Dieta ma wpływ na rozwój i funkcjonowanie m.in. układu odpornościowego, nerwowego (m.in. zdolności poznawcze i zachowanie) czy dokrewnego i może odgrywać istotną rolę w rozwoju chorób neurorozwojowych. Najsilniejszy związek upatrywany jest w nieprawidłowościach dotyczących na osi jelito-mózg, która obejmuje złożone interakcje między wieloma procesami i systemami dotyczącymi mikroflory jelitowej i komórek budujących jelita, takimi jak: metabolizm, układ odpornościowy, dokrewny i nerwowy. 

    Dzieci ze spektrum prezentują szereg zachowań stereotypowych. Dotyczą one również jedzenia. Dzieci te prezentują apetyt wybiórczy, ograniczony do grupy produktów, konsystencji, kształtu, smaku czy zapachu jedzenia. Z tego powodu są one narażone na rozwój zaburzeń odżywiania i różnych niedoborów pokarmowych oraz istnieje także ryzyko niedoboru wapnia, niezbilansowanej podaży tłuszczów, białek i węglowodanów.

    Istnieje teoria, że gluten i kazeina (białka występujące w zbożach i produktach mlecznych) nie mogą zostać prawidłowo rozłożone przez organizm. Produkowane są wówczas peptydy, które dostają się do krwi, rozprzestrzeniają po całym organizmie, dostają do mózgu i powodują, że dana osoba reaguje inaczej na różnego typu bodźce – następuje pobudzenie struktur ośrodkowego układu nerwowego.

    Kolejnymi toksynami, które należy wykluczyć, a na pewno mocno ograniczyć, z diety są aspartam (występuje np. w witaminach do ssania dla dzieci, tabletkach na gardło, słodzonych napojach gazowanych, gumach do żucia, niektórych serkach i jogurtach), glutaminian sodu (jest wzmacniaczem smaku i zapachu, występuje m.in. w mięsach, wędlinach, serach a nawet mydłach, szamponach) oraz wskazana jest dodatkowo rezygnacja z części cukrów prostych i dwucukrów (cukier stanowi pożywkę dla pleśniawki Candidia albicans, której rozwojowi towarzyszy wytworzenie toksyn powodujących zaburzenia w organizmie oraz aktywność niepożądanych objawów charakterystycznych dla spektrum autyzmu.

Właściwie dobrana dieta, dostosowana do indywidualnych potrzeb, może przynieść wiele korzyści m.in.:

• złagodzenie objawów ze strony przewodu pokarmowego,
• zmniejszenie częstości występowania biegunek i zaparć,
• poprawę umiejętności i zdolności uczenia się,
• poprawę koncentracji,
• zmniejszenie nadaktywności,
• poprawę kontaktu wzrokowego,
• więcej właściwych, adekwatnych do sytuacji zachowań,
• poprawę jakości snu,
• złagodzenie objawów skórnych,
• ogólną poprawę stanu zdrowia i zadowolenia.

Napisane na podstawie: „Świry, dziwadła i Zespół Aspergera” L. Jackson,

www.forumpediatrii.pl („Dieta a autyzm”) 

EG

Domowe zasady ekranowe

„Zadbaj o dziecięcy mózg” to kampania Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę.

Źródło: https://fdds.pl/wp-content/uploads/2020/08/Zadbaj-o-dzieciecy-mozg_KV.jpg

Na stronie https://www.domowezasadyekranowe.fdds.pl znajdują się szczegóły na temat zasad korzystania z ekranów w rodzinie oraz porady, jak je wprowadzić w życie. W serwisie znajdują się również materiały wideo, grafiki oraz szereg eksperckich artykułów dotyczących: wpływu nadużywania ekranów na rozwój mózgu dziecka, sposobów zapobiegania uzależnieniu od ekranów czy sposobów budowania relacji z dzieckiem.

Źródło: https://fdds.pl/

AF

Bliskość i zrozumienie

Podczas rozmowy o różnych problemach, niektórzy rodzice mają tendencję do udzielania szybkich rad. A dziecku często zupełnie nie o to chodzi. Chce się podzielić wrażeniami, spostrzeżeniami i emocjami związanymi z jakimś zdarzeniem. Dawanie rad i wyrażanie ocen może ograniczać swobodę wypowiedzi dziecka i hamować jego spontaniczność. 

Czasem jest tak, że nastolatek zaczyna rozmowę w sytuacji, gdy rodzic jest czymś zajęty, np. mama gotuje obiad. Idealnie byłoby gdyby mama mogła przerwać swoje czynności i zająć się rozmową, ale nie zawsze jest to możliwe. Ważne jest aby w czasie rozmowy móc skoncentrować całą uwagę na dziecku. Nastolatek szybko się denerwuje, gdy ma wrażenie że rodzic go nie słucha. Można w takiej sytuacji powiedzieć: „Bardzo chcę z tobą porozmawiać, ale teraz nie jest to możliwe, będzie ci to przeszkadzało że robię w tym czasie coś innego? A może wolisz żebyśmy porozmawiali jak skończę?” 

W czasie rozmowy, należy pohamować się od stałego wypytywania. Chyba nikt nie lubi czuć się jak na przesłuchaniu. Można okazywać zainteresowanie, zadawać neutralne pytania świadczące o życzliwym zaciekawianiu. Warto okazywać zrozumienie, zarówno słownie, jak i niewerbalnie (uśmiechem, gestem, potakiwaniem głową). 

W rozmowie z nastolatkiem nie zawsze najważniejszy jest temat, może on być bardzo błahy. Czasem rodzice irytują się, że gadanie o „głupotach” jest stratą czasu. Jednak dużo ważniejszy od tematu rozmowy jest klimat, bliskość i radość z tego, że nastolatek nam ufa i chce dzielić się z nami swoimi doświadczeniami i przemyśleniami.

E.K-K.

Akceptacja autonomii nastolatka

Ustalenie dobrych relacji z dorastającym dzieckiem wymaga zaangażowania i dużego wysiłku ze strony rodziców. Młody człowiek, aby móc funkcjonować jako autonomiczna osoba, stoi przed koniecznością rozwiązania dziecięcych związków zależności z rodzicami. Procesowi temu często towarzyszą: kryzys autorytetu, konflikty, osłabienie więzi emocjonalnej z rodzicami.

Nastolatek częściej łączy dorosłość z posiadaniem przywilejów, niż z koniecznością podjęcia obowiązków wynikających ze stawania się osobą dorosłą. Natomiast rodzice w tym czasie stawiają coraz wyższe wymagania swojemu dziecku, a jednocześnie często nie chcą zrezygnować z kontrolowania, czy ingerowania w jego sprawy. Dorastające osoby przede wszystkim pragną większej wolności, natomiast rodzice oczekują od swoich dzieci większej odpowiedzialności w zachowaniu.

Wspólne, konstruktywne rozwiązywanie problemów jest szansą na lepsze poznanie motywacji i pragnień dziecka oraz jest wyrazem szacunku dla jego poglądów. Konflikty i przejściowe trudności bywają nieuniknione, należy jednak starać się traktować je rozwojowo, jako jeden ze sposobów przejścia na bardziej partnerskie układy dziecka z rodzicami.

Pomocne w tym będzie trzymanie się pewnych zasad. U dorastającej osoby rozwija się silny krytycyzm, ważne jest więc aby rodzice byli wiarygodni i dbali o wzajemne zobowiązania. Warto umawiać się z nastoletnim dzieckiem co do pewnych rozwiązań i pozwolić mu współdecydować w niektórych sprawach rodzinnych. Dobrym relacjom służyć też będą: otwartość w kontakcie oraz poszanowanie prywatności dorastającego nastolatka. Podtrzymywaniu dobrych relacji z nastolatkiem służy również ciekawe spędzanie czasu. Nie może się ono ograniczać jedynie do wspólnych zakupów, oglądania telewizji czy rozmów na temat nauki. Młode osoby w tym wieku często interesują się muzyką, tańcem, modą, komputerami, sportem i innymi dziedzinami. Rodzice nie muszą wiedzieć, czym jest K-pop, parkour, freeride czy downhill lub odróżniać tańca jazzowego od modern dance. Dobrze jednak by wiedzieli czym interesuje się ich dziecko i nie krytykowali jego upodobań.

Trzeba wykazać się wielką cierpliwością, zadawać pytania i słuchać tego co dziecko mówi, aby mogło przedstawić swój punkt widzenia. Tego rodzaju zachowania świadczą o szacunku i akceptacji rozwijającej się autonomii nastolatka.

E.K-K.

Świry, dziwadła i Zespół Aspergera – książka Luka Jaksona

Źródło: cbt.pl

Dziś chciałabym polecić kolejna książkę, którą uważam, że warto przeczytać. Niektórzy gotowi są zniechęcić się widząc tytuł. Proszę tego nie robić. Jest to książka napisana przez trzynastolatka z Zespołem Aspergera. Przedmowę napisał do niej Tony Atwood – psycholog kliniczny od ponad czterdziestu lat pracujący z osobami z Zespołem Aspergera oraz innymi zaburzeniami ze spektrum autyzmu. Jest autorem licznych publikacji na temat ZA.

Książka, a raczej jej bohater Luke urzekł mnie swoim podejściem do Zespołu Aspergera, z którym się boryka – nazywa to „darem”. Chłopiec ma ogromne poczucie humoru i dystans do siebie, problemów swoich i rodziny. A pisze o rzeczach trudnych o tym , jak doświadczał przemocy rówieśniczej i jak sobie z tym radził. Szkoła to dla niego wyzwanie, miejsce, gdzie musiał nauczyć się poruszać. Pokazuje, Że nauczyciele i asystenci, nie zawsze byli w tym pomocni. Opisuje swoje osamotnienie i inność, że „…zawsze będzie odstawać od reszty niczym spuchnięty kciuk”.

Pokazuje, co pomogło mu odnaleźć się w szkolnej rzeczywistości, o relacjach z innymi oraz potrzebie bycia samotnikiem, gdy wszyscy w koło oczekują, że będzie się socjalizował i nawiązywał przyjaźnie. Przytaczam poniżej recenzję z okładki książki, która zachęciła mnie do jej kupna.

To znakomita, jedyna w swoim rodzaju książka, napisana przez bardzo inteligentnego trzynastolatka Zespołem Aspergera. Rodzina Luke’a jest też jedyna w swoim rodzaju: ma on trzy siostry i trzech braci, z których jeden jest dotknięty ADHD, a najmłodszy jest autystyczny. W ich przypadku jednak to, co wydawałoby się ciężkim doświadczeniem, stanowi tło doskonałej nauki, kształcących wspólnych przeżyć, rozwijania wzajemnych ciepłych uczuć, poczucia humoru i świetnej zabawy. Prawie niemożliwe, a jednak… Luke doświadczył wszystkiego: wykluczania z grupy szkolnej, przezwisk, przemocy, przeszedł kilka trudnych operacji. A do tego przeczytał zapewne kilkaset książek, świetnie posługuje się komputerem i doskonale orientuje w tajnikach emocjonalnych dzieci i młodzieży z autyzmem i Zespołem Aspergera.

Ta książka to przewodnik dla rodziców, opiekunów i wychowawców, ale przede wszystkim dla młodych ludzi – nie tylko tych z autystycznym spektrum, ale także tych potocznie uznawanych za zdrowych, bo uczy, jak zrozumieć czyjąś inność, jak się wzajemnie szanować, zaprzyjaźnić i bawić, jak zachować poczucie własnej wartości i godności. Do tego z ogromnym poczuciem humoru … Powinien to przeczytać każdy nastolatek, każdy rodzic i każdy nauczyciel – a kiedy już zacznie, nie oderwie się, dopóki z ogromną przyjemnością nie skończy!

RS

Dzieci są ważne

"Umysł dziecka - las, którego

wierzchołki lekko się poruszają,

gałęzie splatają, liście drżąc dotykają."

"Dziecko małe , lekkie, mniej go jest.

Musimy pochylić, zniżyć się ku niemu."

"Bo dorosłemu nikt nie powie: „Wynoś się”, a dziecku często się tak mówi. Zawsze jak dorosły się krząta, to dziecko się plącze, dorosły żartuje, a dziecko błaznuje, dorosły płacze, a dziecko się maże i beczy, dorosły jest ruchliwy, dziecko wiercipięta, dorosły smutny, a dziecko skrzywione, dorosły roztargniony, dziecko gawron, fujara. Dorosły się zamyślił, dziecko zagapiło. Dorosły robi coś powoli, a dziecko się guzdrze. Niby żartobliwy język, a przecież niedelikatny. Pędrak, brzdąc, malec, rak - nawet kiedy się nie gniewają, kiedy chcą być dobrzy. Trudno, przyzwyczailiśmy się, ale czasem przykro i gniewa takie lekceważenie."

"Ma dziecko przyszłość, ale ma i przeszłość:

pamiętne zdarzenia, wspomnienia, wiele godzin

najistotniejszych samotnych rozważań.

Nie inaczej niż my pamięta i zapomina,

ceni i lekceważy, logicznie rozumuje i błądzi,

gdy nie wie. Rozważnie ufa i wątpi."

"Szacunku dla bieżącej godziny, dla dnia dzisiejszego.

Jak będzie umiało jutro, gdy nie dajemy żyć dziś

świadomym, odpowiedzialnym życiem? Nie deptać,

nie poniewierać, nie oddawać w niewolę jutra,

nie gasić, nie śpieszyć, nie pędzić."

"Dziecko jest pergaminem szczelnie zapisanym

drobnymi hieroglifami, których część tylko zdołasz

odczytać, a niektóre potrafisz wytrzeć lub tylko

zakreślić i własną wypełnić treścią."

"Człowiek nie tylko pamięta, ale i zapomina,

nie tylko się myli, ale poprawia swoje różne błędy,

nie tylko gubi, ale i znajduje.

Można się nauczyć pamiętać to, co dobre i pożyteczne."

"Jeżeli ktoś zrobił coś złego, najlepiej mu przebaczyć. Jeżeli zrobił coś złego, bo nie wiedział, to już wie teraz. Jeżeli zrobił coś złego nieumyślnie, będzie w przyszłości ostrożniejszy. Jeśli robi coś złego, bo mu się trudno przyzwyczaić, będzie się starał. Jeżeli zrobił coś złego, bo go namówili, już się nie będzie słuchał."

              

"Młodzi mają różne własne sprawy, własne

zmartwienia, własne łzy i uśmiechy, własne młode

poglądy i młodą poezję. Często ukrywają przed

dorosłymi, bo się wstydzą, nie ufają,

bo boją się, żeby się z nich nie śmieli."

"Człowiek lubi wysiłek. Lubi, żeby mu się udało,

chce wiedzieć, czy potrafi, co może, mimo trudności…

chce skończyć i zwyciężyć,

przekonać siebie i innych, że silny i zręczny.”

"Nie to ważne w co się bawić,

a jak i co się przy tym myśli i czuje.

Można rozumnie bawić się lalką,

a głupio i dziecinnie grać w szachy.

Można ciekawie i z fantazją bawić się w straż, pociąg,

polowanie, w Indian…..

a bezmyślnie czytać książki."

E.K-K.

Ważna rozmowa

W wieku dorastania dla nastolatka coraz bardziej liczy się grupa rówieśnicza oraz opinie kolegów i koleżanek. Jednak wielu młodych ludzi nie potrafi bronić swoich granic i chronić się przed presją lub przemocą ze strony innych osób.

Dlatego ważne jest aby uświadomić nastolatkowi, że posiada własne terytorium którego może i powinien chronić. Terytorium człowieka, to jego prywatność i intymność, uczucia, myśli, poglądy, doświadczenia, zdolności, wspomnienia, tajemnice, potrzeby i pragnienia, marzenia, wartości oraz filozofia życiowa. Własnym obszarem są też osobiste przedmioty i miejsca które są ważne. Terytorium jest również ciało człowieka.

Posiadanie własnego terytorium jest potrzebą każdego człowieka:

- umożliwia dokonanie samookreślenia (Kim jestem?),

- pozwala odczuć własną odrębność (Jak się różnię od innych?),

- daje podstawę kontaktu z innymi ludźmi (Co mogę przyjąć od innych lub im oferować w sferze emocjonalnej, intelektualnej i materialnej?).

Każdy człowiek ma prawo chronić własne terytorium i bronić jego granic. Należy uzmysłowić nastolatkowi, że jeśli sam nie zadba o wyznaczenie granic swojego terytorium, to zrobią to za niego inni. Może być wykorzystany lub stać się ofiarą przemocy.

Świadomość posiadania terytorium i umiejętność jego chronienia dają poczucie autonomii i własnej wartości oraz satysfakcję z bycia sobą w kontaktach z innymi. Mądre dysponowanie własnym terytorium da nastolatkowi większe poczucie bezpieczeństwa, zaufania i szacunku do samego siebie.

E.K-K.

Zasady i normy w wychowaniu

Dlaczego nastolatkom łatwo jest przestrzegać pewne normy, a wypełnianie innych zasad przychodzi im z wielkim trudem? Gdy chęć przestrzegania danej zasady zachowania, wynika z obawy przed karą, nastolatek respektuje zakazy i nakazy tylko pod groźbą konsekwencji. Jeżeli uzna, że zachowanie niezgodne z zasadami nie będzie ujawnione i kara mu nie grozi, często traci motywację do zachowania zgodnego z ustalonymi normami.

Czym więc charakteryzują się normy, które nastolatek przyjął jako własne i przestrzega ich bez względu na okoliczności:

-treść normy jest zrozumiała,

-nastolatek akceptuje wartość życiową, uzasadniająca słuszność wprowadzania normy w praktykę życiową,

-w sferze emocji norma wywołuje odczucia pozytywne (tzw. propulsywne),

-norma uznana jest przez nastolatka, jako osobista ważna zasada postępowania,

-postępowanie zgodne z uwewnętrznioną (zinternalizowaną) normą, powoduje pozytywne odczucia zadowolenia, radości i dumy,

-natomiast w sytuacji zachowania sprzecznego z normą, pojawią się uczucia zabarwione przykrością, takie jak niezadowolenie z siebie, niesmak, wyrzuty sumienia.

W wychowaniu do przestrzegania określonych zasad, kardynalne znaczenia ma zachowanie osoby starającej się przekazać normy nastolatkowi. Nawet najmądrzejsze słowa rodzica nie mają żadnego znaczenia, gdy ich autor nie zachowuje się zgodnie z zasadami, które wygłasza. Dzieci, nastolatki, dorośli – w dziedzinie zachowania i przestrzegania norm społecznych, w dużej mierze uczą się przez naśladownictwo. Obserwowany rozdźwięk pomiędzy postępowaniem, a werbalizowanymi wartościami, dewaluuje normy i skutecznie zniechęca do ich przestrzegania.

E.K-K.

Książka dla dzieci o koronawirusie do pobrania za darmo

Wydawnictwo Poradnia K wydało bezpłatnie książkę „Koronawirus. Książka dla dzieci”. Książkę można pobrać tutaj:

https://sklep.poradniak.pl/blog/aktualnosci/koronawirus-ksiazka-dla-dzieci-pobierz-za-darmo

Poradnik jest również do pobrania w formie audiobooka.

W książce dzieci mogą znaleźć odpowiedź na następujące pytania:

1. Co to jest koronawirus?

2. Jak się można zarazić?

3. Co się stanie, jeśli złapiesz koronawirusa?

4. Dlaczego część miejsc, do których chodzimy, jest teraz zamknięta?

5. Jak to jest przez cały czas siedzieć w domu?

6. Co mogę zrobić, żeby pomóc?

7. A co będzie potem?

AF

Jasper Juul „Twoje kompetentne dziecko”

Chciałabym zachęcić tym wpisem do sięgnięcia po książkę skandynawskiego pedagoga i terapeuty Jaspera Juula. Jest to książka po którą miałam sięgnąć już dawno, ale ciągle było mi nie po drodze, bo skandynawskie podejście do dzieci nie zawsze mi odpowiada.

Jasper Juul w swojej książce stawia podejście do traktowania dzieci na głowie, pisze o tym, ze wiele powszechnie stosowanych metod wychowawczych jest przemocą. Przeciwstawia się krytykowaniu i wytykaniu błędów, a jednocześnie jest przeciwnikiem nadmiernego chwalenia, które uważa za tak samo złe. Mocno i wprost pokazuje błędy, ale nie pozostawia czytelnika z tym, że wszystko robi źle i na tym koniec.

Pokazuje jak można uczyć dzieci odpowiedzialności szanując jednocześnie ich integralność. Chce byśmy pozwolili dzieciom na bycie sobą. Żebyśmy przestali oczekiwać od nich bycia grzecznymi i idealnymi za wszelką cenę, zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Powinniśmy natomiast wzmacniać ich poczucie wartości, uczyć wierzyć w swoje siły i nawiązywać dobre relacje z innymi.

Autor bardzo mocno podkreśla, że dziecko posiada swoją mądrość, intuicyjnie wie, czego potrzebuje, bardzo szybko i chętnie uczy się zachowań społecznych. Zachęca, byśmy zamiast wychowywać zaczęli współdziałać z dziećmi.

„Ani człowiek dorosły, ani dziecko nie będą funkcjonować prawidłowo, jeśli spontaniczne przejawy jego natury będą zawsze piętnowane. Jedyna różnica między dzieckiem a dorosłym polega na tym, że dzieci przez kilka pierwszych lat życia sądzą, że świat został stworzony wyłącznie dla nich, a rodzice są wszechwładni i idealni. Zbyt szybko przekonają się, że jest inaczej – jednak po co ma temu towarzyszyć poczucie potępienia ?”

RS

Bycie rodzicem nie jest łatwe

Jak często zastanawiasz się, czemu moje dziecko zachowuje się w określony sposób? Czemu jego zachowanie jest inne niż byśmy chcieli?

Bycie rodzicem nie jest łatwe i nie powinno nikogo to dziwić. Pomiędzy rodzicami a ich dziećmi najczęściej jest co najmniej dwadzieścia lat różnicy, milion lat świetlnych doświadczenia i rozumienia świata. Różne też są oczekiwania, zasady, poglądy i potrzeby, którymi się kierujemy. Ponieważ dzieciństwo z natury jest pełne problemów i konfliktów. Jako rodzić musisz zdać sobie sprawę, że najtrudniejsze są wyzwania dnia codziennego. W miarę jak nasze maluchy zmieniają się z bezradnych istot w biegających, aktywnych, samodzielnych małych ludzi, rodzice przestają kierować każdym aspektem ich życia i muszą przekształcić się w menadżerów rodzinnych, w tym samym czasie zajmując się pracą, gotowaniem, sprzątaniem i zabawą. Cały czas zostając głównym i najważniejszym

nauczycielem swoich dzieci.

A co rodzice powinni robić, gdy dzieci zachowują się dobrze? Istnieją cztery strategie, które należy wykorzystać, gdy dziecko zachowuje się poprawnie. Każda z tych technik musi być częścią całości, jeśli zostanie użyta jednostkowo, nie będzie efektywna.

Strategia 1: Daj dziecku znać, że zauważyłeś jego poprawne zachowanie. Rodzice powinni nauczyć się zauważać poprawnie zachowanie dziecka i pokazywać mu, że to zachowanie doceniają.

Strategia 2: Doceniaj poprawnie zachowanie w sposób naturalny i krótki. Rodzic w sposób naturalny i najlepiej zwięzły pochwalić dziecko. Po pochwale wrócić do przed chwilą wykonywanych działań.

Strategia 3: Doceniaj poprawne zachowanie sporadycznie, czyli raz na jakiś czas. Siła wzmocnienia sporadycznego jest bardzo duża. Wystarczy uśmiech, uścisk, pochwały lub pieszczota.

Strategia 4: Doceniaj poprawne zachowanie w różny sposób. W czasie chwalenia rodzic powinien nazywać zachowanie, które jest doceniane. Zamiast mówić „bardzo ładnie” mówić: „Super nakryłeś do stołu. Dziękuję.” Pochwała musi być naprawdę szczera by dziecko odczuło że jesteś zadowolony z jego postępowania.

Zawsze możemy wspierać dziecko w jego pozytywnych zachowaniach, jak i pomagać

mu wtedy, kiedy zachowuje się niepoprawnie.

A co robić gdy dziecko zachowuje się niepoprawnie? Tak jak w pozytywnych wzmocnieniach tu też mamy cztery strategie, które można wykorzystać. To jak powinien zachować się rodzic w sytuacji gdy wystąpi niepożądane zachowanie, zależy od tego jakie skutki ma dane zachowanie ( społeczne – denerwuje inna osobę), czy też na przykład fizyczne (pobicie, zniszczenie mienia.) Strategia 1 i 2 są używane w przypadku zachowań mających skutki społeczne. Strategia 3 w przypadku zachowań ze skutkami fizycznymi, natomiast strategia 4 w obu przypadkach.

Strategia 1: Ignoruj zachowanie niepożądane. Jeśli zachowanie nie zagraża dziecku lub innej osobie ignoruj je. Nie zwracaj na nie uwagi. Karcenie dziecka, dyskutowanie na temat niepożądanego zachowania czy omawianie powodów tego zachowania tylko je nasili.

Strategia 2: Wzmacniaj pożądane zachowanie u innych dzieci. Gdy uwaga osoby dorosłej ukierunkowana jest na dzieci, które zachowują się poprawnie, prawdopodobieństwo, że dziecko zachowujące się niepoprawnie zmieni swoje postępowanie. Mamy wtedy do czynienia z uczeniem się przez obserwację.

Strategia 3: Przerwij, przekieruj i wzmocnij. Czasami nie można ignorować zachowania dziecka, ponieważ jest ono ryzykowne dla samego dziecka, innych osób lub mienia. W tym przypadku rodzic powinien przerwać złe zachowanie, poświęcając dziecku stosunkowo mało uwagi, a następnie zachęcić i nakłonić je do podjęcia innej, akceptowane aktywności i wzmocnić jego prawne zachowanie.

Strategia 4: Unikaj pułapek wychowawczych. W procesie wychowania dziecka rodzic

może napotkać na wiele pułapek, które utrudnią mu proces wychowawczy.

Najczęstsze pułapki:

• Krytyka- nie jest zachętą do poprawy zachowania.
• Sarkazm- nie ma wartości wychowawczej.
• Groźby- często są niemożliwe do konsekwentnej realizacji.
• Logika- często powoduje eskalację niepożądanego zachowania, ponieważ dziecko otrzymuje dużo uwagi od rodzica.
• Kłócenie się- przekonywanie dziecka do swoich racji w formie kłótni nie mam sensu.
• Zadawanie pytań- (chyba że jest to konieczne) w innym przypadku nie mam sensu i stanowi wzmocnienie zachowań negatywnych.
• Przemoc werbalna lub fizyczna- takie postępowanie prowadzi do opłakanych skutków w każdym wieku, a zwłaszcza gdy dzieci zostają nastolatkami. Zasada jest prosta nie wolno stosować przemocy werbalnej i fizycznej. Pamiętajmy, że przede wszystkim przemoc psychiczna i fizyczna nie tylko zostawia ślad na ciele, ale również w psychice dziecka i wpływa na jego przyszłość. ”Z perspektywy prawnej przemoc psychiczna i fizyczna jest przestępstwem.”
• Desperacja, błaganie, bezradność- proszenie o poprawę nie jest dobrą strategią, ze względu na to, że małe dzieci nie rozumieją pojęcia bezradności.

Podsumowując, to w jaki sposób zachowują się dzieci zależy w dużej mierze od zachowania rodziców.

A.Sz.

Poradnictwo i terapia rodzinna

Poradnictwo i terapia rodzinna polegają na analizie problemów poszczególnych członków rodziny, w kontekście zachodzących w rodzinie interakcji. Często rodzice udając się z dzieckiem do psychologa dowiadują się, że rodzina jest systemem interakcji i powiązań oraz że proces udzielania pomocy dziecku wymaga zaangażowania wszystkich jej członków.

Praca terapeutyczna polega między innymi na pomocy poszczególnym członkom rodziny w zrozumieniu, jaki jest ich udział w podtrzymywaniu lub rozwiązywaniu problemu.

Spotkania terapeuty z całą rodziną przynoszą bardzo wiele korzyści, umożliwiają przyjrzenie się problemowi z różnych punktów widzenia poszczególnych osób. Również praca nad rozwiązaniem problemu jest w takiej sytuacji bardziej efektywna. Czasami okazuje się, że należy uzupełnić terapię rodzinną przez terapię indywidualną dziecka lub dorosłego członka rodziny lub poprzez udział w grupie wsparcia. Terapeuta może też zaproponować rodzicom udział w zajęciach warsztatowych, których celem jest rozwijanie kompetencji wychowawczych.

Wyniki terapii rodzinnej zależą od gotowości rodziny do zmiany, do wzięcia na siebie odpowiedzialności oraz umiejętności radzenia sobie z różnorodnymi problemami.

E.K-K.

Wychowanie przez modelowanie

Często mówi się o tym, że dla skutecznego i mądrego funkcjonowania niezbędne są człowiekowi umiejętności interpersonalne. Do kluczowych umiejętności interpersonalnych należą:

-właściwe odczytywanie emocji i nastrojów innych ludzi,

-słuchanie ze zrozumieniem,

-trafna ocena i interpretacja sygnałów pozawerbalnych: tonu głosu, gestykulacji, wyrazu twarzy i postawy ciała,

- reagowanie adekwatnie do sytuacji społecznej,

- takt i wyrozumiałość,

- empatia i troska o innych ludzi.

W komunikacji istnieje zasada, że gdy sygnały werbalne i niewerbalne nie są kompatybilne, wierzymy temu co obserwujemy w zachowaniu drugiej osoby, a nie temu co do nas mówi. W praktyce może wyglądać to mniej więcej tak:

- Jak było w szkole?

- OK.

- Przecież widzę, że coś nie za bardzo.

- Nie no, wszystko dobrze… tylko… pokłóciłem się z Pawłem.

Trzeba pamiętać, że w wieku dorastania dziecko doświadcza wielu silnych, zmiennych, ambiwalentnych emocji. W kontakcie z młodym człowiekiem, trzeba wykazać się cierpliwością, nie reagować impulsywnie, zachować spokój i okazać zrozumienie. To przecież rodzic posiada większe umiejętności interpersonalne niż nastolatek, więc warto posługiwać się jedną z najbardziej skutecznych metod wychowawczych, jaką jest modelowanie. Wychowanie przez modelowanie, to w praktyce zachowywanie się w taki sposób, jak chcemy aby zachowywało się nasze dziecko. Np. jeśli chcemy żeby nasze dziecko używało form grzecznościowych, to sami mówimy do niego: proszę i dziękuję.

Aby udowodnić, że modelowanie jest skuteczne również w przypadku osób dorosłych, przypomnijmy pewien eksperyment:

Eksperyment, z udziałem dorosłych osób, polegał na sprawdzeniu czy osoba prowadząca samochód udzieli pomocy innemu kierowcy. Badano dwie grupy. Kierowcy z pierwszej grupy prowadząc samochód, mijali najpierw dwa auta stojące na poboczu, w sytuacji wyglądającej tak, że jeden z kierowców pomagał drugiemu naprawić usterkę – a po przejechaniu 30 km widzieli stojący na poboczu kolejny samochód z kierowcą potrzebującym pomocy. Druga grupa mijała tylko jeden uszkodzony samochód i jego kierowcę. Okazało się, że kierowcy z pierwszej grupy (która obserwowała innych ludzi udzielających pomocy), dwa razy częściej zatrzymywała się, aby pomóc innej osobie.

E.K-K.

Znaczenie poczucia bezpieczeństwa

Psycholog Abraham Maslow wyrażał pogląd, że na podejmowanie działań przez człowieka, wpływ mają dwie siły: lęk i poczucie bezpieczeństwa.

Gdy człowiek odczuwa lęk, strach, poczucie zagrożenia, wykonuje krok w tył. Następuje ucieczka, regres, wycofanie się z aktywności oraz poszukiwanie bezpieczeństwa.

W sytuacji gdy dana osoba czuje się bezpiecznie, możliwy jest rozwój, pojawia się ciekawość i chęć eksplorowania świata. Poczucie bezpieczeństwa jest podstawą wiary we własne możliwości, poczucia sprawczości i wpływu na jakość własnego życia.

Metody wychowania oparte na lęku przed karą mogą pozornie wydawać się skuteczne. Dziecko może podejmować pewne działania ze strachu. Ale nie przyniosą mu one radości i satysfakcji towarzyszącej rozwojowi i odnoszeniu sukcesów. Satysfakcja z nowych, samodzielnych osiągnięć jest niezbędna do budowania pozytywnego obrazu samego siebie.

Rodzice, mogą w mądry sposób towarzyszyć rozwojowi swojego dziecka, podtrzymując w nim optymizm, ucząc radzenia sobie z porażkami, tworząc bezpieczną atmosferę oraz akceptując indywidualne tempo rozwoju dziecka. Dorastania i dojrzewania nie da się przyspieszyć, ale można stwarzać lepsze warunki dla jego rozwoju.

E.K.-K.

Rozwijanie umiejętności koncentracji.

Koncentracja jest najważniejszym narzędziem do efektywnego zdobywania i przyswajania wiedzy, jest umiejętnością skupienia uwagi na zadaniu.

Warto na początku zwrócić uwagę czy dziecko nie spędza zbyt dużo czasu ,,przed ekranem”. To co zazwyczaj przeszkadza dziecku w utrzymaniu koncentracji to wszelkiego rodzaju urządzenia elektroniczne, takie jak komórka czy tablet. Wyświetlają się na nich treści które najczęściej są przeładowane bodźcami przez co niemożliwe jest skupienie uwagi przez dłuższy czas. Jeżeli dziecko będzie przed ekranem spędzać kilka godzin dziennie z pewnością wystąpią u niego trwałe trudności z koncentracją uwagi, co w przyszłości skutkować będzie trudnościami szkolnymi.

Jak trenować koncentracje.

Umiejętność koncentracji jest umiejętnością taką jak inne, więc jest możliwe jej wyćwiczenie. W książce „Jak podwoić skuteczność uczenia się” Geoffrej A. Dudley pisze: „Skupienie i koncentracja to sprawa nawyku. Umiejętność skupienia się to kwestia treningu”. Dziecko w wieku przedszkolnym powinno potrafić utrzymać uwagę od 3 do 5 minut, natomiast dziecko które osiągnęło gotowość szkolną powinno utrzymywać ją przez min. 15 minut. 

Najważniejszy jest przede wszystkim zdrowy tryb życia. Każdy z nas aby dobrze funkcjonować musi być wypoczęty. Nasz organizm - a przede wszystkim mózg - potrzebuje odpowiedniej liczby przespanych godzin aby mógł się zregenerować. Aktywność fizyczna także poprawia koncentrację, ze względu na to, że zwiększa ukrwienie mózgu i dotlenia organizm, jest jednym ze sprawdzonych sposobów na odzyskanie energii.

Kiedy podstawowe potrzeby organizmu zostaną zapewnione można przejść do ćwiczeń. Istnieje kilka możliwości treningu przez zabawę. Jednym z prostych ćwiczeń jest odnajdywanie przedmiotów.

Poproś dziecko aby rozejrzało się po pokoju, następnie pod jego nieobecność pozmieniaj kilka elementów wystroju czy rzeczy które się w nim znajdowały. Po powrocie dziecka poproś aby odnalazło jak najwięcej różnic. Ćwiczenie to rozwija nie tylko zdolność koncentracji ale również spostrzegawczość.

Drugim zadaniem które spodoba się szczególnie młodszym dzieciom, jest powtarzanie rytmu. Przedstaw dziecku dowolny, wmyślony przez siebie rytm i poproś o jego powtórzenie. Może to być rytm wystukany palcami czy stopą.

Dla starszego dziecka bardzo prostym do wykonania zadaniem może być zakreślanie liter. Przygotuj dłuższy tekst i poproś go aby w ciągu 2-3 minut zakreśliło wszystkie litery ,,o”. Możesz również wykonywać to ćwiczenie razem z dzieckiem sprawdzając kto pominie mniej liter.

Na koniec trzeba pamiętać, że nie zawsze dziecko skupione to dziecko ,,nieruchome”. Czasami dziecko koncentruje się i uczy właśnie przez ruch: kołysze się, macha rękami czy nogami. Jeżeli wykonuje zadanie to znaczy, że potrafi się koncentrować.

K.B.

Przykłady ćwiczeń na koncentrację uwagi:

1. Rozwiązywanie krzyżówek, rebusów, zadań typu: znajdź 10 szczegółów, którymi różnią się obrazki, labirynty.

2. Gry planszowe, szczególnie warcaby, szachy, puzzle.

3. Gry w statki, kółko i krzyżyk, państwa-miasta.

4. Odgadywanie kształtów. Rysujemy na plecach dziecka figury geometryczne lub proste obrazki. Dziecko ma za zadanie odgadnąć rysunek lub narysować odpowiedź na kartce. Można również pisać literki i proste słowa.

5. Znikający przedmiot. Rozkładamy przed dzieckiem, w jednej linii, kilka przedmiotów. Dajemy mu chwilę na dokładne przyjrzenie się kolejności ich ułożenia. Zasłaniamy dziecku oczy, a następnie zabieramy jeden z nich. Zadaniem dziecka będzie odgadnąć, który przedmiot został zabrany. Można również zmienić kolejność przedmiotów.

6. Zabawa w „automatycznego pilota”- dziecko z zawiązanymi oczami musi przejść przez pokój, omijając rozłożone na dywanie przeszkody, kierując się jedynie wskazówkami rodzica: np. „zrób 2 małe kroki w przód, zatrzymaj się, obróć się w miejscu w lewo” itd.

7. Jedziemy na wycieczkę… każdy wymyśla i wymienia rzeczy, jakie zabieramy na wycieczkę, powtarzając przy tym już te wcześniej wymienione, np.: Rodzic: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak”. Dziecko: „Jedziemy na wycieczkę i zabieramy plecak i namiot” itd. Można wprowadzać różne odmiany tej zabawy poprzez zmianę początkowych zdań, np. „Jesteśmy w sklepie i kupujemy...”, „Na urodziny Paweł dostał...” Inna odmiana to zabawa „Arka Noego” – dzieci wymieniają różne gatunki zwierząt.

8. Mucha- rysujemy kwadrat składający się z 9 pól. Mucha będzie rozpoczynała podróż ze środkowego kwadratu.

Mówimy powoli gdzie kieruje się mucha, a zadaniem dziecka jest śledzenie jej ruchu w polach kwadratu i zareagowanie, kiedy wyjdzie poza jego granice. Przykładowa trasa muchy może wyglądać następująco: Mucha idzie w lewo… mucha idzie w dół… mucha idzie w prawo… mucha idzie w górę… mucha idzie w prawo… mucha idzie w górę… mucha idzie w lewo… mucha idzie w lewo… mucha idzie w górę. WYSZŁA!

Jeśli dziecko nie ma problemu z wykonaniem ćwiczenia kiedy patrzy na kwadrat może wykonać je z zamkniętymi oczami. Jeśli poruszanie się po polu 3x3 jest łatwe można „podnieść poprzeczkę” wykonując ćwiczenie na kwadracie 4x4. Wtedy mucha zaczyna swoją podróż od dowolnego miejsca. Im dłuższa trasa muchy, tym dłuższy czas koncentracji, a więc i trudniejsze ćwiczenie.

AF

Pytaki - rodzinne granie

Wspaniała gra dla całej rodziny. Inspirująca do rozmów, prowokująca do dyskusji, wyzwalająca uczucia, pobudzająca myślenie, rozwija empatię. Zasady gry są bardzo proste. W pudełku znajduje się 96 kart z pytaniami, kostka uczuć oraz 6 kart uczuć. Autorami gry są Aleksander Sulej i Michał Kreczmański.

Doktor psychologii Szymon Grzelak, tak ocenia tę grę: „PYTAKI to gra, która pomaga w zacieśnianiu więzi w rodzinie i budowaniu poczucia rodzinnej wspólnoty. PYTAKI nie mają nic wspólnego z wypytywaniem, które często jest tak męczące dla dzieci. Gra stwarza swobodną konwencję, w której marzenia, wspomnienia i przemyślenia każdego z członków rodziny mogą być wyrażone i wysłuchane w bezpieczny sposób. Polecam jako ojciec i jako psycholog.”

Link do filmu na temat gry:

https://www.youtube.com/watch?v=s3jgu6Wwp5Y

E.K-K.

Jak rozmawiać z dzieckiem o koronawirusie?

DARMOWA KSIĄŻECZKA DLA DZIECI O KORONAWIRUSIE

do pobrania z Internetu

Jak rozmawiać z dzieckiem o koronawirusie? Podpowiedzią może być krótkie, ilustrowane opowiadanie stworzone przez kolumbijską psycholog Manuelę Molinę Cruz. Poradnik na język polski został przetłumaczony przez kolektyw Mamy Projekt.

Broszurę można pobrać bezpłatnie ze strony:

mamyprojekt.pl/koronawirus/ lub

https://www.mindheart.co/descargablestronie

WIERSZ „WIRUS”

Co to jest koronawirus i dlaczego trzeba myć ręce? wyjaśnia

dzieciom pani Małgorzata Strzałkowska w wierszu „Wirus”

WIRUS

Wirus to nie jest ani zwierzątko,

ani żyjątko, ani stworzonko.

Z łaciny słowo "virus" pochodzi –

to jad, trucizna, coś, co nam szkodzi.

Choć samodzielnie nie może pożyć,

dąży do tego, aby się mnożyć.

I to dążenie jest bez wątpienia

jedynym celem jego istnienia.

Sam tego jednak zrobić nie może,

bo musi znaleźć dobre podłoże.

Z uporem szuka więc gospodarza,

by w jego ciele móc się namnażać.

Przytulne wnętrze ludzkiego ciała

to jest dla niego frajda niemała.

Przez nos, przez usta albo przez oczy

do organizmu stara się wskoczyć,

po czym nurkuje w nim niczym nurek

i odpowiednich szuka komórek.

Wilgoć, właściwy poziom ciepłoty –

i wirus bierze się do roboty.

A gdy komórka swą rolę spełni,

wirus cząstkami już ją wypełni,

cząstki ją niszczą w zawziętym szale

i cała armia wędruje dalej.

Gdy taki wirus w ciało się wczepi,

niestety prędko się nie odczepi.

Choć nasz organizm do walki staje,

nie zawsze wygrać mu się udaje…

Już nad szczepionką myślą lekarze.

Kiedy ją stworzą? To się okaże.

Ale my też coś zrobić możemy.

Co? W pierwszym rzędzie WSZYSTKO MYJEMY –

ręce, owoce, przedmioty, ciała.

Czemu? A wiecie, jak mycie działa?

Wirus na zewnątrz ma cienką błonkę,

czyli otoczkę, płaszczyk, osłonkę,

a na niej różne trąbki i rurki,

ułatwiające wejście w komórki.

Mydło się składa z długich cząsteczek,

mających postać wielu szpileczek.

Gdy szpilka w płaszczyk wirusa wnika,

wirus rozpada się, po czym znika.

Dlatego myjmy dokładnie ręce,

ciało, owoce… i dużo więcej!

Napisała Małgorzata Strzałkowska

Zilustrował Adam Pękalski

https://pl-pl.facebook.com/WydawnictwoBajka

AF

Jak sobie radzić ze strachem w sytuacji zagrożenia?

Oto kilka strategii, które mogą pomóc:

1. Skupienie na faktach, nie na przypuszczeniach lub czarnych scenariuszach, które podsuwa nam wyobraźnia, unikanie pytań: „A co jeśli…” – Jest wielce prawdopodobne, że to „jeśli” nigdy się nie wydarzy.
2. Koncentracja na tym, na co mamy wpływ.
3. Techniki relaksacji: obserwacja oddechu, wizualizacja, medytacja, odprężająca kąpiel z zastosowaniem olejków do aromaterapii, ćwiczenia fizyczne.
4. Bycie „tu i teraz”: np. jeśli pijesz kawę – skup się na jej smaku, temperaturze, kolorze, zapachu, skup się na filiżance, na jej wyglądzie, na tym, co czujesz trzymając ją w ręce. Jeśli jesz jabłko – zjedz je uważnie.
5. Czytanie książek – relaksuje, sprawia przyjemność, odrywa od codzienności, daje bazę do rozmów z bliskimi.
6. Korzystanie tylko z pewnych, zweryfikowanych źródeł wiedzy, zwłaszcza w internecie, gdzie krąży wiele nieprawdziwych informacji, które potęgują lęk, niepewność, dezorientację.
7. Stosowanie techniki rozwiązywania problemów:

       a) Nazwij problem.

       b) Wymyśl wszystkie dostępne rozwiązania.

       c) Wybierz jedno, w danym momencie najlepsze.

       d) Wprowadź je w życie.

       e) Sprawdź. Jeśli nie działa, to wróć do punktu c.

MR

Emocje- czego warto uczyć nasze dzieci?

Wszystkie emocje są tak samo ważne i nie można dzielić ich na

dobre i złe

Świat emocji jest bardzo bogaty, dlatego dziecko powinno słyszeć różne określenia.

Nie tylko złość, strach, wstyd i smutek, które tak łatwo zauważyć. Emocje są nieodłącznym elementem codziennego doświadczenia, są nierozerwalnie związane z życiem społecznym, relacjami i kontaktami z innymi ludźmi. Emocje dają energię i sprawiają, że myśli zaczynają się przeistaczać w czyny. Zastanówmy się również nad emocjami dzieci. Tak samo jak nasze, ich emocje są reakcją na sytuacje i bodźce, których doświadczają.  Dziecko przeżywa emocje całym sobą, często nie rozumiejąc, dlaczego targają nim tak silne uczucia. To właśnie rodzic powinien wspierać, a także nauczyć, jak sobie radzić w trudnych i niezrozumiałych dla niego chwilach.

Jak pomóc dziecku radzić sobie z trudnymi emocjami?

Kiedy twoje dziecko przeżywa trudne chwile:

• nie krzycz
• nie każ mu się uspokoić
• bądź obok
• nie reaguj złością
• nazwij jego uczucia
• kiedy emocje opadną, porozmawiajcie o nich i o tym, co się wydarzyło
• poszukajcie alternatywnych reakcji
• podkreślaj, że zawsze może do ciebie przyjść i prosić o pomoc
• pokazuj i nazywaj różne emocje, korzystaj z ilustracji i reaguj na bieżąco na zachowania ludzi w otoczeniu dziecka.

Dlaczego ważna jest rozmowa z dzieckiem na temat emocji?

Rozmowa pomaga dzieciom przyjrzeć się własnym uczuciom i powiązać je z konkretną sytuacją, co pomoże wzbogacić doświadczenia. Dzięki temu poznajemy zarówno charakter swój, jak i drugiej osoby. Pozwala nam to rozumieć rzeczywistość: „podejmujesz decyzję, która ma określone konsekwencje”. Dzięki dzieleniu się swoimi emocjami z innymi tworzymy więź, zawieramy przyjaźnie. Poprzez rozmowę o emocjach odkrywamy, że każdy posiada swój wewnętrzny świat uczuć i myśli, niezależny, niepowtarzalny. A przede wszystkim dowiadujemy się, że nie wszyscy myślą i czują tak jak ja, że inaczej reagują – pokazuje to odmienność w zachowaniach i reakcjach ludzi oraz ich różnicach w pragnieniach i marzeniach.

Pamiętajmy emocje są nieustannie obecne w naszym życiu. Doświadczanie całego ich wachlarza zwiększa świadomość siebie. Zarówno dzieci jak i rodzice przeżywają czasem trudne chwile i nie zawsze są pogodni i uśmiechnięci. Jest to całkowicie naturalne i normalne. Musimy jednak pamiętać o tym, że za każda negatywną emocją kryje się historia stanowiąca powód danego zachowania. Trzeba umieć nazwać stan w jakim się jest, bo to pozwoli nam zrozumieć przyczynę i skutki reakcji. Wpłynie pozytywnie na wzmocnienie i ocieplenie naszych relacji, a co za tym idzie wzrost poczucia bezpieczeństwa. A przecież na tym w kontaktach z dziećmi nam zależy.

ASz

Dziś 2 kwietnia

- Światowy Dzień Świadomości Autyzmu -

Czym jest autyzm?

Zgodnie ze stosowaną w Polsce Międzynarodową Klasyfikacją Chorób ICD-11,

autyzm zaliczany jest do grupy całościowych zaburzeń rozwojowych, co oznacza, że rozwój

dziecka niemal od początku przebiega w sposób nieprawidłowy oraz, że wpływa na wszystkie obszary funkcjonowania dziecka.1

Objawy:

➢ dziecko nie nawiązuje kontaktu wzrokowego lub kontakt ten jest krótkotrwały

(często mówi się, że dziecko patrzy niewidzącym wzrokiem lub patrzy, jakby nie

widziało, patrzyło na wylot/przez człowieka);

➢ nie reaguje na przywoływanie go po imieniu;

➢ nieharmonijny rozwój mowy – często dziecko nie mówi, nie komunikuje się gestem,

nie powtarza przez naśladownictwo; jeżeli mówi, często są to echolalie lub krótkie

formy wypowiedzi, niechętnie wchodzi w konwersacje;

➢ brak reakcji na proste polecenia typu: daj, pokaż, przynieś;

➢ zaburzenia zachowania – można zaobserwować tzw. stereotypia, rytuały czy fiksacje

obserwowane w zachowaniach i aktywnościach (np. charakterystyczne machanie

rękami, chodzenie w kółko, wspinanie się na palce, zabawa tylko czerwonymi

samochodami, interesowanie się tylko lokomotywami); dzieci źle znoszą zmiany

w swoim życiu i otoczeniu – potrafią zareagować wówczas w różny sposób: lękiem,

krzykiem, czasem agresją – nie zawsze przewidywalnie dla otoczenia;

➢ trudności w relacjach społecznych – trudności ze zrozumieniem, a co za tym idzie

z podporządkowaniem się zasadom/regułom/normom społecznym

Jeżeli zaobserwujesz u swojego dziecka powyższe objawy – szybko zacznij diagnozę.2

Diagnoza autyzmu krok po kroku:

1 krok – wizyta u lekarza rodzinnego

2 krok – wizyta u psychologa – wywiad z rodzicami (bez obecności dziecka)

3 krok – obserwacja i diagnoza dziecka przez psychologa i pedagoga

4 krok – badanie logopedyczne

5 krok – badanie testami: oceniania objawów autyzmu, skala rozwoju, skala zachowań,

badanie poziomu inteligencji

6 krok – konsultacja psychiatryczna

7 krok – analiza dokumentacji medycznej, psychologicznej i opinii o dziecku

8 krok – podsumowanie diagnozy i wydanie orzeczenia przez zespół orzekający

Proszę pamiętać:

Szybka diagnoza, to szybka pomoc dla Twojego dziecka.

Coroczne obchody Dnia Świadomości Autyzmu mają przyczynić się do podniesienia

świadomości społecznej na temat autyzmu; zwrócić uwagę na obserwowaną dyskryminację

i izolację, jakich doświadczają osoby dotknięte autyzmem.

Na całym świecie istnieje wiele organizacji, których celem jest zapewnianie wszechstronnej specjalistycznej pomocy wszystkim osobom ze spektrum.

W Polsce w ubiegłym roku powstało stowarzyszenie Porozumienie Autyzm-Polska – skupia ono ok. 30 organizacji z całej Polski – działa we współpracy z administracją samorządową i rządową na rzecz osób z autyzmem (dzieci i dorosłych oraz ich rodzin).

Przesłanie Sekretarza Generalnego ONZ w Dniu Świadomości Autyzmu z 2 kwietnia 2020 r.

znajdziesz na: http://www.unic.un.org.pl/oionz/swiatowy-dzien-wiedzy-o-autyzmie/3321

1. Od 2018 r. diagnoza „Zanurzenia ze spektrum autyzmu” łączy w sobie kategorie: autyzm dziecięcy,

autyzm atypowy oraz zespół Aspergera

2 Adres poradni psychologiczno-pedagogicznej, rejonowej dla naszej szkoły: https://ppp18war.home.pl/

EG

Rozwojowe znaczenie kultu idola

Częstym zjawiskiem wieku dorastania jest fascynacja idolem. Może być nim sportowiec, muzyk, aktor lub inna znana osoba. Czasami idolem staje się postać historyczna lub postać fikcyjna, bohater filmu lub książki. Kult idola przejawia się na różne sposoby, których głównym mianownikiem jest naśladownictwo. Nastolatki staja się fanami danej osoby, często kopiują jej sposób ubierania się, fryzurę i zachowania.

Młodzi ludzie obdarzają swoich idoli silnymi uczuciami, przypisując im szereg pozytywnych cech, często oceniając w sposób bezkrytyczny ich postępowanie. Proces ten podobny jest do zauroczenia.

U jego podstaw leży ogromna potrzeba identyfikacji z osobą, która staje się wzorem do naśladowania.

Kult idola jest ważnym zjawiskiem. Zdarza się, że z czasem wygasa, lub miejsce jednej fascynacji zajmuje zauroczenie kimś innym. Zdarza się jednak, że może przekształcić się w bardziej dojrzałe uznanie, szacunek i przywiązanie do wartości reprezentowanych przez idola. Fascynacja idolem może być również źródłem rozwoju pasji i zainteresowań, np. sportowych lub muzycznych. Kult idola może być etapem w poszukiwaniu autorytetu.

Istotne jest, aby rodzice w umiejętny sposób odnosili się do fascynacji dorastającego dziecka. Mądrą postawą rodzica będzie ciekawość. Może okazać się, że tym co fascynuje córkę w muzyku jest nie tylko jego twórczość, ale np. jego działalność humanitarna lub ekologiczna. A tym co wzbudza szacunek syna w sportowcu, są nie tylko jego dokonania na arenie sportowej, ale jego wytrwałość, sprawność i walka z przeciwnościami np. udział w zawodach pomimo bolesnej kontuzji. Rozmowa o zainteresowaniach, pasjach i wartościach będzie wzbogacająca dla obu stron, nie tylko pogłębi wiedzę, ale wzbogaci kontakt o szacunek i życzliwą akceptację.

To naturalne, że dorośli mają nieco inne upodobania i fascynacje niż nastolatki. Zdarza się jednak, że to rodzice zarażają córkę i syna swoimi pasjami, muzyką swojej młodości, ulubionym sportem, czy inną aktywnością.

Pamiętać też należy, że rozwój pasji i zainteresowań jest jednym z najważniejszych czynników chroniących młodzież przed uzależnieniami i innymi zachowaniami ryzykownymi.

E.K-K.

Masz tę moc!

Lektura dla rodziców i dzieci

„Masz tę moc” to książka w wersji PDF, która odpowie dzieciom na podstawowe pytania związane z koronawirusem. Pracowało przy niej charytatywnie kilkanaście osób, żeby stworzyć rzetelny, przejrzysty materiał przystosowany do odbioru przez najmłodszych i ozdobiony pięknymi ilustracjami.

Pobierz książkę: https://www.wydawnictwoolesiejuk.pl/fileadmin/user_upload/pdf/Koronawirus.pdf?fbclid=IwAR1yZEcvQjrl8ywOF5hgIY5LU6LW96gffEVGQiRBWaS6_L3x3KmzxPB1JAY

Strona Wydawnictwa Olesiejuk: https://www.wydawnictwoolesiejuk.pl/wiadomosci/czytaj/darmowa-ksiazka-elektroniczna-o-koronawirusie-dla-dzieci/

Zamieszczone ilustracje pochodzą z książki i są autorstwa Ewy Podleś.

MR

Dobra samoocena- klucz do sukcesu i szczęścia

To jak zachowuje się dziecko lub nastolatek, zależy w dużej mierze od jego poczucie własnej

wartości. Samoocena może być zaniżona, adekwatna lub zawyżona.

Wartościowanie siebie odbywa się na podstawie:

- porównywania ja realnego, z ja idealnym,

- porównywania własnych cech, możliwości czy osiągnięć z tym co obserwujemy u innych

osób,

- zasłyszanych opinii na własny temat, szczególnie od rodziców i innych osób znaczących,

- porównywania własnych sądów na swój temat z sądami innych osób,

- obserwacji zachowań innych osób w stosunku do własnej osoby.

Na poziomie intelektualnym możemy mówić o samoocenie, przypisywaniu określonej niskiej

lub wysokiej wartości własnemu wyglądowi, umiejętnościom, cechom charakteru,

zdolnościom czy własnym zachowaniom.

Na poziomie emocjonalnym wynikiem samooceny jest samoakceptacja lub jej brak, wiążący

się z obniżonym nastrojem lub nawet zaniechaniem podejmowania codziennych zadań i

wyzwań oraz wycofaniem z życia.

Od poczucia własnej wartości zależy nie tylko to jak traktujemy samych siebie, ale również

nasz sposób odnoszenia się do innych ludzi. Samoakceptacja powoduje większe zaufanie do

innych, sprzyja prawidłowej komunikacji oraz wchodzeniu w bliskie relacje z innymi ludźmi.

Jednocześnie osoba o adekwatnym poczuciu własnej wartości (w odróżnieniu od osób z

zawyżonym lub zaniżonym poczuciem własnej wartości) reaguje ze spokojem i

zainteresowaniem na krytyczne informacje zwrotne, potrafi wykorzystać je do budowania

realnego obrazu własnej osoby.

Umiejętność adekwatnej samooceny jest szczególnie ważna w okresie dorastania, gdy młody

organizm przechodzi szereg burzliwych przemian fizycznych, emocjonalnych oraz

intelektualnych. To właśnie w czasie dojrzewania, człowiek najczęściej stawia sobie pytania:

„Kim jestem?”, „Jakie cele chcę osiągnąć?”, „Co myślą o mnie inni ludzie?”, „Czy jestem

lubiany i akceptowany?”, „Czy się podobam innym?”.

Od wyniku samooceny zależy, czy dana osoba będzie podejmować wyzwania, wyznaczać

sobie i osiągać ambitne cele, radzić sobie w trudnych sytuacjach, odczuwać zadowolenie z

własnych działań, a w rezultacie oceniać swoje życie jako wartościowe i udane.

E.K-K.

Jak zmotywować dziecko w warunkach zdalnego nauczania?

Nowe wymaga nowej strategii.

Nie jest łatwo uczyć się zdalnie, na odległość, bez spotkań z nauczycielem twarzą w twarz. To

zupełnie nowa sytuacja dla uczniów i rodziców. Po pierwsze – w domu czekają na dziecko atrakcje,

stanowiące konkurencję dla systematycznej nauki: gry, zabawy z rodzeństwem, rozmowy

telefoniczne z rówieśnikami, telewizja, internet. Po drugie – sposób nauczania i formy pracy w

domu uległy drastycznej zmianie, co może budzić u wszystkich uczucie zagubienia, braku kontroli i

dezorientację.

Motywacja może zdziałać cuda, dodać energii, poprawić nastrój, ustalić priorytety.

Mówiąc o motywacji, nie sposób pominąć jej zwyczajowego podziału na:

– zewnętrzną, która występuje w sytuacji, gdy chcemy uniknąć kary albo zdobyć nagrodę

oraz

– wewnętrzną, z którą mamy do czynienia, gdy robimy coś, dlatego, że mamy ochotę, dlatego, że to

lubimy, dlatego, że pragniemy coś osiągnąć. Stąd ważne jest, żeby znaleźć powód swojego

działania.

Jednak motywacja nie towarzyszy nam nieustannie, czasem znika, przegrywa z zajęciami, które

sprawiają nam przyjemność, i jeśli za każdym razem ulegamy pokusie, mamy w sobie coraz mniej

silnej woli, by dążyć do celu.

Skąd wziąć motywację do nauki?

1. Cel.

Dobrze jest razem z dzieckiem określić, co chce osiągnąć, dlaczego powinno systematycznie uczyć

się w domu. Może chodzi o dobrze zdany egzamin końcowy? O poprawę ocen z niektórych

przedmiotów? Uniknięcie zaległości w materiale? Zainteresowanie konkretną dziedziną wiedzy?

Można zadać dodatkowe pytania: Dlaczego taki cel? Co mu to da? Do czego doprowadzi? Skąd

będzie wiedzieć, że zrealizował zamierzenie? Jak się będzie czuć, gdy mu się uda? Niech dziecko

zobaczy atrakcyjność swojego celu, wtedy jest szansa, że nauka stanie przyjemna i pełna przygód, a

pokonywanie przeszkód łatwiejsze.

2. Podział pracy na odcinki, systematyczność.

Warto ustalić, ile czasu dziecko przeznaczy codziennie na naukę i co w tym czasie będzie robić.

Łatwiej nauczyć się mniejszej partii tekstu, zrobić jedno, dwa zadania, niż zostawiać wszystko na

ostatnią chwilę. Termin realizacji może motywować, rzecz jasna, ale nadmiar zaległego materiału i

konieczność uporania się z nim w krótkim czasie wywoła stres i zniechęcenie.

3. Nagroda – ważna sprawa.

Niech dziecko wie, że gdy wywiąże się z codziennych zobowiązań, dostanie nagrodę, która sprawi

mu przyjemność. Może będzie mogło pobawić się lub zagrać w planszówkę, obejrzeć film,

poczytać, albo poleżeć i popatrzeć w sufit? Każdy uczeń ma swoje ulubione zajęcia i sposoby na

odpoczywanie.

4. Jeśli się nie chce, trzeba zacząć to robić.

Zamiar pozostaje zamiarem, chęć – chęcią. Efekty osiągamy poprzez działanie. Można nastawić

minutnik na dziesięć minut, zacząć od aktywności łatwej i przyjemnej albo krótkiej, ważne, by

zacząć i już! Nie przekładać na bliżej nieokreślone „później”, nie zmieniać określonych wcześniej

zasad związanych z nauką w domu.

5. Chwila ruchu.

O zaletach ruchu wszyscy wiemy. Gimnastyka rozciągająca, ćwiczenia siłowe, aerobik przy

muzyce? Dlaczego nie? Aktywność fizyczna pomaga oczyścić myśli, odpręża fizycznie i

psychicznie, poprawia nastrój, przywraca motywację.

6. Przykład rodziców, lekcja odpowiedzialności.

Dzieciaki uczą się przez obserwowanie i naśladowanie dorosłych. Widzą, że nie tylko one, ale i

rodzice wykonują swoją pracę w domu. Dlatego trudny czas może być okazją do nauki

odpowiedzialności. To wartość, która ma wpływ na budowanie naszych relacji z innymi ludźmi,

relacji opartych na szacunku i zaufaniu. Odpowiedzialność, to wywiązywanie się ze swoich

obowiązków dlatego, że tak trzeba i ponieważ inni na nas liczą.

MR

CYFROWI TUBYLCY

Dla dzieci i nastolatków Internet jest naturalnym środowiskiem, ponieważ w ich odczuciu istniał zawsze. Nie potrafią sobie wyobrazić jak wyglądał świat bez kontaktów online, bez komputerów i smartfonów. Pokolenie, które aktualnie uczy się w szkole podstawowej  to „cyfrowi tubylcy”, „always on”, którzy nie znają życia bez dostępu do Internetu, smartfona, czy komputera.  W przyszłości będą żyć w systemie Internetu Rzeczy (ang. Internet of Things), a nawet Internetu Wszystkich Rzeczy (ang. Internet of Everything).

(na podstawie: „Jak uczyć pokolenie z” dr Maciej Dębski)

Często mówi się o zagrożeniach płynących z nadużywania Internetu, rzadziej o tym, że Internet może mieć wartości terapeutyczne. Warto popatrzeć na pozytywne strony Internetu. Portale społecznościowe, czaty, listy dyskusyjne są wspaniałym miejscem dla osób nieśmiałych, dla tych którzy mają duże problemy z nawiązywaniem kontaktów. Są również szansą na poznawanie innych ludzi, rozwijania zainteresowań, nawiązywanie internetowych przyjaźni dla tych, którzy z uwagi na swoją niepełnosprawność lub przewlekłą chorobę mają trudności z wychodzeniem z domu. 

Podobno w XV wieku po wynalezieniu druku przez Jana Gutenberga, gdy zaczęto drukować książki, pojawiły się liczne głosy, że czytanie jest złe, bo spowoduje osłabienie i wady wzroku. Podobnie teraz czasami straszy się Internetem. Ale Internet jest jak nóż – ani dobry, ani zły. Nożem można kogoś zranić lub pokroić chleb - wszystko zależy od intencji. 

Jednak niezależnie od zalet Internetu, warto mieć wgląd i kontrolę nad tym co dzieci i nastolatki robią w Internecie. Sprawdzać w jaki sposób dziecko korzysta z Internetu, jakie strony lubi oglądać i jak zachowuje się w sieci. Dobrze jest ustalić zasady korzystania z Internetu. Nauczyć dziecko podstawowych zasad bezpieczeństwa w Internecie. Rozmawiać o zagrożeniach istniejących w Internecie i sposobach ich unikania.

Można również posłużyć się programami kontroli rodzicielskiej wyposażonymi w inteligentne algorytmy, monitorujące aktywność w Internecie, takimi jak np.:

https://www.opiekun.pl/ –  aplikacja wyposażona w mechanizmy oceny zawartości witryn sieciowych, dzięki któremu możemy zablokować strony o wybranej tematyce. 

https://beniamin.pl/w-domu.html  - program blokujący dostęp do stron, zgodnie z ustawieniami ustalonymi przez osobę nadzorującą komputer oraz ograniczający dostęp do wybranych funkcjonalności  

https://family.norton.com/web/ – zawiera zestaw środków kontroli rodzicielskiej i funkcji monitorowania dla rodziców.

E. K-K.

Jak zorganizować pracę/naukę w domu:

1. Ustalenie wspólne planu dnia, gdy była szkoła i praca poza domem, wymuszało to jakiś rytm, gdy nie ma zewnętrznych stymulatorów czas łatwiej przecieka przez palce. Organizacja dnia pozwala dzieciom wdrożyć się do nauki. Poza tym ustalenie zasad funkcjonowania w domu daje dzieciom i dorosłym też poczucie bezpieczeństwa, które przez sytuacje epidemiczną zostało zaburzone. 

2. Przygotowanie miejsca do pracy, schowanie tego, co może rozpraszać, zebranie wszystkich potrzebnych rzeczy (przybory, podręczniki, woda do picia). Dobrze jest przed przystąpieniem do nauki przewietrzyć pokój, jeśli okno nie może być otwarte cały czas. 

3. Należy również pamiętać , by nauka/ praca odbywała się przy biurku, na odpowiednim krześle, a nie w łóżku, czy na kanapie. Ważna jest postawa, odległość od monitora,  bo należy dbać o kręgosłup i wzrok . Jeśli komuś ciężko wysiedzieć, można uczyć się stojąc lub chodząc. 

4. Dobrze jest określić ramy czasowe, ile dziecko ma spędzić czasu na nauce i nie powinno być tego więcej niż w szkole, nawet jeśli jakieś zadanie nie zostanie wykonane. Ważne jest zachowanie równowagi między pracą z zabawą.

5. Jeśli dziecko jest starsze należy pozwolić mu samodzielnie wykonywać zadania , nawet jeśli zrobi źle, prosić, by konsultował się z nauczycielem jeśli czegoś nie wie lub nie rozumie.

6. Dziecko młodsze trzeba bardziej kontrolować, ale też dobrze jest wyznaczać mu małe zadania, które powinno zrobić samodzielnie. Siedzenie cały czas przy dziecku powoduje, że zdaje się ono na dorosłego i oczekuje cały czas wskazówek. W klasie nauczyciel nie pracuje z dziećmi jeden na jeden i one sobie w tej sytuacji radzą, w domu też są w stanie, tylko  rodzic musi w to uwierzyć. 

7. Ważne jest, kontrola czasu, które dziecko spędza przed monitorem i robienie przerw (ustawienie budzika, by o tym przypominał - trochę jak dzwonek w szkole), jeśli to jest praca samodzielna co 30 minut, jeśli lekcja zdalna po 45 minutach, i wtedy powinno nastąpić oderwanie od elektroniki, by oczy odpoczęły. Warto, by przerwy były ruchowe (skakanka, zabawki – dzieci młodsze, starsze dbanie o kondycję). 

8. 8. I na koniec  warto w czasie nauki ograniczyć jedzenie słodkich rzeczy, bo cukier, na początku daje dużo energii (czasem aż za dużo), a potem następuje gwałtowny spadek, który powoduje ospałość.

RS